Boğaz havası mıydı içime çektiğim, İstanbul’un kiri pası mıydı yoksa? Ya da o kentte attığım tüm kahkahalar mıydı? Belki de üniversiteye gittiğimden beri o devasa kentte geçirdiğim 17 yılımdı an an? Hâlâ bilmiyorum

Yaşam kadar ağır bir şeyi içime çektim; sonra da topografik olarak yedi tepeli değilse bile yedi bela olduğunu herkese binlerce kez ispatlamış olan o kente son kez baktım

Ve düştüm yola

35 yaşımda ve henüz iki yaşına bile girmemiş çocuğumla

2016’nın Ekim’iydi

Ekim’in başı

Mutluluktan havalara uçmuyordum ama ölesiye mutsuz da değildim

Heyecanlıydım biraz

İçimdeki ürperti klimadan değildi, sanmıyorum

Ben bahar bahçe düşlüyordum lakin ille de bir yanım yaprak döküyordu

Sanki kavlimi yerine getirmemişim gibi bir his

kalbimi dişliyordu

Nabzımın hızlanması ve kulaklarımdaki basınç uçağın inişinden değildi, işte tam da bundandı

Ah ben ki göklere sığamamıştım, yerlere nasıl sığacaktım! "Kalmak zor, göçmek daha zor

Ama göçtüğün yere alışmak, yakınlarını geride bırakmak, en zoru

Filiz Yavuz, her Türkiyeli göçmenin yaşadığı zorlukları, gazeteci titizliğiyle ve eğlenceli, içten bir dille anlatıyor

Elinizdeki kitap, mükemmel bir modern gurbetlik hikâyesi

21

yüzyılın başında Türkiye'den göçenlerin haletiruhiyesini anlamak için mükemmel bir kaynak

" Mehveş Evin " Göçmek Ne Garip Şey Anne! adlı kitap Filiz’in Madrid’e gidişiyle başlıyor

Türkiye’nin 20 yıllık panoramasını Türkiye’den göçün kısa tarihi izliyor; süren göç dalgasının kökleri irdeleniyor

Hepimize sirayet eden umut ve umutsuzluk arasındaki gelgitler ve mutluluğun umutla ilişkisi ortaya konuyor

Kitap, Türkiye’den gö&cc