İçime bir eziklik çöktü badem dallarına bakarken

Kasımın sonu yaklaşıyor

Yarın gökyüzü kararır, doğu yeli eser soğuk

Toprak donar

Eski kuyunun çevresindeki sular buz kesilir

Sonra kar yağar yeryüzüne lapa lapa

Karlara gömülür üzüm bağı ve yöresi

Biz, evlerimizde uyuruz

Ama evlerimiz tapınak içerisinde

Bilinmez

Yeşil üniformalılar tekme ve dipçikle kapılarımızı açarlar; gece demez, kış demez; bizi kamyonlara doldurup şehrin bir ucunda bekleyen, demirden sürgün trenlerimize götürürler

Kalır badem ağaçlarımız karlar altında

Kasımlar geçer, yeni Hıdrellezler gelir

Bademler çiçek açar

Yeni filizler fışkırır gövdeden

Ama kimse bakmaz, kimse anımsamaz badem ağaçlarını

Ben unutmayacağım ama sizi badem ağaçları! Ben usumda badem filizleriyle örülü bir çevre çizeceğim