Nasıl Koydum Ama Seni İnsan Yerine! Tuba Ezici Her hikâye, "Güvendim,” diye başlar, "Tükendim,” diye biter

"Sevgi” harcanır çoğu zaman ve en sonunda, "Nefret ettim!” dersin

Ardından "Keşkeler” ve "Acabalar” sarar benliğini… O sorular hiç bitmez; bazılarının da cevabı yoktur

Eşyalar toplanır, anılar çöpe atılır

Bir zamanlar ölesiye güvendiğin insana tiksinerek bakarsın

Dünya başına yıkılmış, hayallerin enkaz altında kalmıştır

Bildiğin tüm küfürleri sayarsın ve hayat, maskesini çıkarıp tüm gerçekliğiyle seni selamlar

İşte o zaman geriye tek cümle kalır

"O değil de nasıl koydum ama seni insan yerine!”