Fatma Aliye’nin 1899’da yayımlanan romanı Udi’nin merkezinde bir müzisyen kadının, Bedia’nın talihsiz yaşantısı yer alır

Aldatılmış, yuvası dağılmış, hakir görülmüştür Bedia

Acılarını da hep musikiyle, uduyla teskin etmiştir

Zamanı geldiğinde ayağa kalkma cesaretini göstermiş, kendi ayakları üzerinde durmak için savaş vermiştir

Bu savaşında onu yalnız bırakmayan yine udu olmuştur

Bedia acıklı bir kurgunun devindirici bir karakteri değildir sadece; romanın yazıldığı sıralarda emekleme evresinde bulunan feminist bilincin arzu ettiği cesur, kararlı bir özneyi de temsil eder aynı zamanda

*Udu, ağlamak isteyen bu zavallının cereyan-ı dimağına yardım ediyordu

O maharetlere, o hazin parçalara ancak Bedia’nın ah-ı şererine refakat eden udun sonraki bir iniltisi cevap veriyordu

``