"Ah ama dostum, yaşam yokuşunun inişleri, çıkışları! Sen Rus ordusunda yüzbaşı ol, sonra birden Devrim patlasın, meteliksiz kal

1916 yılında, Edouard VII Oteli'nde bir hafta kalmıştım

1920'de aynı otelde gece bekçiliğine başvurdum

Bekçilik ettim, mahzenden yukarıya şişe taşıdım, yerleri fırçaladım, bulaşıkçılık, hamallık, tuvaletçilik yaptım

Garsonlara bahşiş verirdim, garsonlardan bahşiş aldım

"  George Orwell’in gençlik dönemlerinde Paris ve Londra’da beş parasız sefalet içinde geçirdiği zamanlardan esinlenerek yazdığı düşünülen bu eser, sahici yoksulluğu insanın yüzüne vuruyor

 Yatacak yer bulsa yiyecek bulamayan, kıyafetlerini rehin bırakan, yollarda yarı aç yarı tok dolaşarak güçsüzlere ayrılmış yatakhanelerde sabahlayan yazar, yoksullardan korkuyu da işler romanında

  "Yoksul halktan korku, usdışı bir korkudur

Zenginle yoksul arasında görünmeyen ve sanki iki ayrı ırktanmışlar, biri siyah, biri beyazmış gibi bir temel ayrım olduğu düşüncesine dayanmaktadır

Fakat gerçekte öyle bir ayrım yoktur

Zengin kitlesiyle yoksul kitlesi yalnızca gelirleriyle birbirinden ayrılır, başka hiçbir şeyle değil

"