On iki yaşındaki Asım’ın çocukluğu tarlalarda, bağlarda, bahçelerde çalışarak geçer

Köyde doğan her çocuk bir çiftçidir çünkü

Çalışırken hep Ağaların, Beylerin ekinleriyle, ağaçlarıyla ilgilenmek zorunda olsa da kendine ait bir ağacı olmasını çok ister

Bir ağacı olursa onun gölgesinde dinlenecek, onunla konuşup ilgilenecek, gövdesine yaslanıp kitaplar okuyacak, üzüntüsünü ve mutluluğunu hep onunla paylaşacaktır

Sahipsiz, başıboş bir kuru ağaç gördüğünde ağacın durumuna üzülür

Bu ağacın bir zamanlar portakal ağacı olduğunu, nice meyveler verdiğini öğrendiğinde üzüntüsü çoğalır

Karar vermiştir, o ağaç artık kendi ağacıdır ve onun yeniden yeşerebilmesi için elinden geleni yapacaktır

Köyde bir maden ocağı yapılacağı haberi kulaktan kulağa yayılır

Çok geçmeden iş makineleri ve yabancı insanlar ortalıkta dolaşmaya başlar

Köyü çevreleyen nehrin kirleneceğini, ağaçların kesileceğini, ekinlerin zarar göreceğini düşünen köylüler maden ocağının yapımına karşı çıkar

Asım’ın portakal ağacı da kesilecek ağaçların arasındadır

Şahmeran efsanesi, Yılan Kale’nin gizli hazinesi, gürül gürül akan Ceyhan Nehri, kıpkırmızı gelincik tarlaları, bereketli Çukurova toprakları, mis gibi portakal çiçeği kokan Adana sokakları… Sevgisizliğin gölgesi altında çocukluğunu doyasıya yaşamaya çalışan Asım ne köye ne de kente ait olabilmenin huzursuzluğuyla geçiriyordu günlerini

Çukurova’nın uçsuz bucaksız tarlalarında çocukluğunun peşinden koştuğu sırada kendini kurumuş bir ağacı bahara cesaretlendirirken buluverdi

Yerel efsanelerin peşinden giderken, köyün futbol takımının kalesini korurken, altın madeni açmak için gelen iş makinelerine karşı köyün doğasını savunurken kalbinde hep sevgi vardı

Özgür Balpınar, Çukurova bölgesinin yerel öğeleriyle bezenmiş yeni romanı Portakal Çiçekleri ’nde ne olursa olsun hayallerinin peşinden koşmaya devam edenleri, içlerindeki gerçek hazineyi keşfedebilenleri, doğayı paraya üstün kılmak için mücadele edenleri gelincik tarlarının ve mis kokulu portakal