İstanbulun Çağrısı Ben Konstantinapol

Dünyanın göz bebeği… Ay ışığı sularıma vuruyor

Beni cennete benzetiyor elçiler

'Altından nehirler geçen cennet

Selam sana Konstantiniyye, ey Peygamber müjdesi

Geleceğiz, bekle bizi

” Ve yürüyor bir hükümdar… Tuğlar, davullar, kösler, nakkarelerle

Tuğların rüzgârına tutulmuş kızıl, kara, doru, beyaz donlu atlarla

Kanatlı bir kısrak öncülüğünde aşılıyor surlarım

Gece kadar siyah

Topuklarına kadar uzanan yelesi, gök rengi gözleri… Ve ben düşümde bu düşü anlatıyorum

Sultan Mehmed’in rüyası

İmparator Konstantin’in ve Bizans’ın son sığınağı

Peygamber sözüyle müjdelenen, İsa’nın ve Meryem’in himayesinde olduğuna inanılan, uğruna candan geçilen şehir

Erguvan renkli tüllerle bezenmiş davetkâr güzel

İstanbul

Bir önceki romanı Lâ’l ile TYB’den 'Yılın Romanı Ödülü”nü alan Ayşe Kara , İstanbul’un Çağrısı ’nda yine çok katmanlı bir kurguyla çıkıyor okurların karşısına

Ve ilk defa denenen bir şeyi yaparak tüm zamanların rüya şehrine bu şehir uğruna olanı biteni kendi ağzından anlattırıyor

Sultan Mehmed’in, XI

Konstantin’in, Elif’in, Anna’nın, Babanakkaş’ın, Ak Şeyh’in, Celep Munzur’un, Longo’nun, Burunsuz Gregoryus’un, Nalbantoğlu İhsan’ın, Talihi Yaver Turan’ın ve Çakır’ın İstanbul’unu… Bir yanda bin yıllık başkentlerini kaybetme ihtimalini ilk kez bu kadar derinden hisseden Bizanslılar, bir yanda Peygamber müjdesine erişebilmek için her şeyi göze almış Türkler

Ve Osmanlı ordugâhında peş peşe işlenen cinayetler, yürek söken esrarengiz bir katil… Bir Bizans oyunu mu bu? Y