Öyle bir çığlıkla attı ki kendini Âdem uykusundan, gerçekte çığlık atıp atmadığını bile bilmedi

Ama iki uyku arasında rüyasının bölündüğü gün gibi gerçekti

Ve başına bir şey gelmiş gibiydi

O zamansızlık zamanında, cennet ırmağının kıyısında Âdem onunla göz göze geldi

Kuşları, tüyleri ürkütmekten korkarcasına elini uzattı yavaşça

Parmaklarının ucundan dökülen yaseminleri gösterdi

İçine dolan ses ve ışığa, sevince sarmaşığa, usulca, sen kimsin, dedi

Bildiğini bir kez daha bilmek, kelimesini bir de ondan duymak istedi

Ben kadınım, dedi Havva, ama bu benim sıfatım

Adımı henüz bilmiyorum

Sonra döndü Âdem’e, aklına bir şey gelmişti

Sesi, bengisular gibiydi

Bana, dedi, bir isim ver, varlığım olsun

Durdu, aklından yeni bir şey geçti

Bana, dedi, sen isim ver, varlığım senin olsun

Bana öyle bir isim ver ki senin adının yanında dursun

Seni anan beni de ansın

Seni hatırlayan beni hatırlamadan olmasın

Bir 'ile” koy aramıza bizi birbirimize bağlasın