H üzünden beslenerek yaşayan bu adam, bir yandan da derinliği olmayan hüzünlerin kemiren, parçalayan etkisinden kendini korumak için çeyrek asırdır hatıra yaşamaktan imtina etmişti

S adece bir hüznün hakkı verilirse ömür boyu yeter düşüncesi, daha fazla hatıranın ucube hazlarına düşmekten alıkoyuyordu onu

D iğer türlü, yaşamasını imkânsız kılan ağlama nöbetlerinde kaybolması kaçınılmazdı

O na göre gerçek haz, fevkalade bir “an”ın damıtılarak umut ve beklenti gibi kirletici bütün unsurların hafıza imbiğinde buharlaştırılması yoluyla saf hüznün elde edilmesiydi

G elecek belirsiz, riskli ve telaşlı zaman dilimiydi

Z aten yaşanmış ve yaşanacak en mükemmel “an”a sahip olmuştu

İhtimal hesabına göre gerçekleşmesi neredeyse imkânsız bir yüzde ile vuku bulmuştu bu mükemmellik

G elecekteki vasat bir an için canhıraş gayret göstermek, zamanın tuzağına düşüp yaşlanarak ölmek demek değil miydi?