'Erken gelmiş bir bahar günü, ormanda yalnızdım, ormanın seslerini dinliyordum

Son üç yıldır süregelen çırpınmalarımı, Tanrı’yı arayışımı, sürekli bir biçimde sevinçten umutsuzluğa sıçrayışlarımı düşünüyordum

Birden, ancak Tanrı’ya inandığım sıralarda yaşadığımı anladım

Sırf onu düşünmekle bile, yaşamın sevinçli dalgaları kabarıyordu benliğimde

Çevrede her şey canlanıyor, her şey bir anlam kazanıyordu

Ama Tanrı’ya inanmamaya başladım mı yaşam duruveriyordu

”     Tolstoy, İtiraflarım ’dan    Tolstoy, İnsan Ne İle Yaşar’ daki tüm öykülerinde insanın özünde iyilik olduğunu vurgular

Şeytan ve meleği temsil eden karakterleri öykülerinde kullanarak, insanın er ya da geç iyiliğin peşinden gidebileceğini anlatmak ister

  Tolstoy 1885’te yayımlanan bu esere adını veren ' İnsan Ne İle Yaşar ” adlı öyküde, insanların özünde iyilik olduğunu ve durum her ne olursa olsun iyilik yapması gerektiğini anlatır

'Peki insanların içinde hiç mi kötülük yoktur?” diye bir soru akla geldiğinde ise yazarın başka bir öyküsüne göz atmak yeterli olacaktır

'İnsana Ne Kadar Toprak Lazım” hikâyesinde de bu sorunun cevabını buluruz

    Kamala İmanova’nın Rusça aslından çevirisiyle