“Kendimi senden sürgün ettim

Sense buna izin verdin

Sen Rilke’nin meleği değilsin! O ki gökleri artık sevmiyor ve ait olduğu insan onu serbest bıraktığında, yüzünü özlemle ona doğru eğiyor

– Ama belki bu da benim suçum

Yaradılışında sana çok az alan bıraktım, fazla hareket edemedin

Senin biricik hareketinin bana yönelmek olacağını düşünemedim

Anımsıyor musun sana gülümsemeyi yasaklayışımı? Ben suskudan bir melek olmanı arzu etmiştim

Belki de sen arada sırada bana dokundun; kim bilebilir bunu? Ama benim sözlerim kaskatı yaptı seni ve aramızda bir vadi oyup deşti

Ben bunu fark ettiğimdeyse, sen çoktan kendi mesafene çekilip mermerleşmiştin, senin o taşlaşmış halde kalmayıp, uzuvlarınla çözünüp ısınmaya başladığını görmek için yoluma devam etmek zorunda kaldım, […] – Susabilseydim, her şey öylesine kolay olurdu ki

Yalnızca söze dökmeden önce sahiptim sana

Ve seni kendimden dışarıya yerleştirdiğimde, sen bir imge haline gelip artık yalnızca benim düşüncemde yaşıyor olmadığındaysa, tümden yitirdim seni

”