152 Gün Fadime’yi işte ilk kez o gün gördüm

Sanki ilk kez güneşi, yıldızı, ayı görmüşüm gibi

Gönlümün içine bir kuş girdi sanki çıkmak için çırpınıp da duruyor

O çırpındıkça ben yerimde duramıyordum

Sonra gitmedim, gidemedim hiç

Onun olduğu bir yerden ayrılmak istemedim

Hem bence bu dünyada nasipli olanlar doğduğu yerde ya da doyduğu yerde değil de sevdiğinin olduğu yerde ölenlerdir

… Cânım kâri, sana söylemiştim daha önce; ben kendime bir dünya kuruyorum

Bu kurduğumun, yaşadığımız dünyada var olmasının mümkün olmayacağını biliyorum

Onun için kitapların arasına saklıyorum bu dünyayı

Orada sevdiklerim var, sevindiklerim var

Kötü olanı almıyorum içeri, onlara kapılarım kapalı

Hatta artık duvarlar bile örüyorum girmesinler diye

O kapılar bir tek sana açık