“Sanatın imajları bir sapma yaratan, bir benzemezlik üreten işlemlerdir

Sözcükler gözün belki göreceği bir şeyi betimler ya da asla görmeyeceği şeyi ifade ederler, bir fikri kasıtlı olarak aydınlatır ya da karartırlar

Görülebilir biçimler anlaşılması gereken bir anlamı önümüze koyar ya da çekip alırlar

Bir kamera hareketi bir manzarayı öncelerken bir başkasını keşfeder; bir piyanist siyah ekranın ‘arkasında’ bir müzik cümlesi çalar

Bütün bu ilişkiler birtakım imgeleri tanımlarlar

Bununla iki şey söylemek istiyorum

Birincisi, sanatın imgeleri, bu nitelikleriyle, birer benzemezliktir

İkincisi, imge görülebilir olanın tekelinde değildir

Öyle bir görülebilir vardır ki görüntü oluşturmaz; öyle imajlar/imgeler vardır ki tümüyle sözcüklerden oluşmuştur

” Rancière İmajların Yazgısı’nda, felsefe, sinema, edebiyat ve çağdaş sanat arasında mekik dokuyarak, imajın, imgenin, görüntünün farklı disiplinlerdeki anlamları, işlevleri, yazgıları üzerine düşünüyor

Godard ve Bresson gibi sinemacılar; Foucault, Deleuze, Adorno ve Barthes gibi düşünürlerden hareketle, gerçekliğin yerini alan, imgeye dönüşen, görüntüler halinde çevremizi kuşatan “imaj”ların dünyasına baş döndürücü bir disiplinlerarası yolculuk…