Ocağın etrafında toplaşıp ninesinin sesinden masallar dinleyenler dünyadaki günlerini sürdüler

Bizse az gittik uz gittik, dere tepe düz gittik, bu günlere eriştik

Öykü durur mu o da gitti, pek badireler atlattı, pek vadiler aştı

Arada bir çığır açıldığı olduysa da, masalların o eskimeyen sesi dönüşerek öykülerde kendine yer edinmeyi daima başardı

Epiğin güçlü kökleri süzüle süzüle ince ve zarif yapraklara dönüştüler

Mitler ve masallardaki kahramanlar don değiştirip üzerlerine zamanımızın kıyafetlerini geçirdiler

Kahramanlar değişir de yaratıklar durur mu? Devler, umacılar, ejderhalar, alageyikler, peri kızları, gulyabaniler tebdil-i kıyafet eylediler

Dememiz o ki, ölen hayvan imiş, arketipler ölesi değil!    Elbette oturup masalları yeniden yazacak değildik

Yine de, masal yaratıklarını kullanarak bugün nasıl öyküler yazılır merak ediyorduk, heyecanlanıyorduk

Heyecanımızı paylaşanlarla birlikte kendimize bir ocak bulup anlatmaya başladık

Geriye ve ileriye doğru ama sonsuz bir “şimdi”nin içinde yeniden az gittik uz gittik, dere tepe düz gittik… İşte bu kitap odur!