Ertuğrul Emin Akgün’ün ilk kitabı Hepimizden Korkuyorum, 2015 yılında çıkmıştı

Çıkışıyla edebiyat dünyasında yer yerinden oynadı mı bilmem ama en azından birkaç minik çakıl taşının hafifçe kıpırdadığını ben bu gözlerle gördüm

Doğrusunu isterseniz, tedirgin edici bir deneyimdi

Bilemiyorum, belki de taşlar yerinden oynamamıştı da yazar, “korku”sunu bana yani okura bulaştırmakta ustaydı

İyi haber: Hepimizden Korkuyorum’un yazarı geri döndü

Kötü haber: O bulaşıcı korkuyu da peşinden sürükledi

Üstelik bu defa karşımızda daha “çok” öykü var

Yani şimdi bu, EEA’nın ikinci kitabı ama aslında ilk kitabı gibi de

Yani ilk kitabıyla ikinci arasındaki fark bir “çok”

Çok daha fazla öykü ve çok daha fazla korku

Yani karşımızda, yazarın ilk kitabını da içine alan ve bahisleri yükselten bir ikinci kitap var

Hatırlıyorum, onun ilk kitabı için şöyle bir şeyler demiştim: “Peki Ertuğrul Emin Akgün için o gizli ilk kent neresi? Büyükçekmece değilse bu gizli kentin adı, kesin korku! Öykülerinde fiilen görülmeyen ama derinlerde bir dip akıntı gibi varlığını hissettiren korku

O bizden korkuyor

Hepimizden

Ve korkunç gözlükleriyle bize bakıyor

Görüyor

Biz de ondan korkmalıyız

” Hâlâ aynı fikirdeyim

Üstelik şimdi daha… “Çok”