Şiir, “Güzellik güneşi”nin “söz iklîmi”ne aksedişidir

Ve her bir hakîkî şiir, bu dünyayı daha aydınlık kılmak için o güneşe tutulmuş birer aynadır

Şairlerse, bu aynalarla bizim gözümüzü alan bir ışık cümbüşü oluşturan haşarı çocuklar

Bu ışık oyunu kiminin kaleminde bir havai fisek gösterisi, kimininkinde ise bir şehrâyin

Bizim burada yapmaya çalıştığımız ise, güneşi yansıtan bu aynalara ikinci bir ayna tutmak

O aynaların ışığını farklı cihetlere, farklı açılardan bir nebze de olsa yöneltmeye çalışmak

Bir bakıma, Âsaf Halet’in “ayna ayna içinde” dediği durum

Kimi boy, kimi cep, kimi içbükey, kimi dışbükey, kimi dev, kimi dikiz, kimi kahkaha aynası

Kimi de “sırlı” ayna

Karşılarına geçip sormak bize düşüyor: “Ayna ayna! Söyle bana

”