“belki bir aşk bütün zamirlerini kusar o zaman ne sen ne ben ne de kusarken iki büklüm olmanın bizi kavgada ve aşkta hatırlanmaz zamirler yumarız, o büyük boşluğa bakmaktan kuruyan gözlerimizi bir bıçağın karşısında olmak: işte benim yerim yurdum neden baktın ve bıçak neden parladı yanılıyorsun, bir aşk değil bu, yalnızca tanrı en içimizde, müziğin sesini artırdı”