Tavşan’ın kara bir arkadaşı var

On bir yaşından beri hep yanı başında

Başkaları onu göremiyor, sesini duyamıyor

Tavşan kiminle olursa olsun, nereye giderse gitsin, her zaman onun peşinden gidiyor ve omzuna yaslanarak onunla konuşuyor

Büyüdükçe Tavşan’ın ona dair hisleri karmaşıklaşıyor

Bazen ondan korkuyor bazen sıkılıyor, ancak zamanla söylediklerine inanmaya ve ona güvenmeye başlıyor

Tavşan, bu kara arkadaştan kurtulamazken, yeni insanlarla tanışıyor, önce bir kaktüse ardından bir kuşa bakıyor

Böylece Tavşan’ın kara arkadaşının varlığıyla gölgelenmiş hayatı yavaş yavaş değişiyor

Büyümek ve kırılganlıklara rağmen yetişkin olmak kolay değil şüphesiz

Ancak kederle ve mahrumiyetle yaralanmış çocukluğu iyileştirmek anlayış ve cesaret gerektiriyor

  Omzumdaki İki Arkadaş,   işte tam da buna dair bir hikâye

Üstesinden gelmeye çalıştığımız sorunları önce fark etmemiz ve kabullenmemiz gerektiğini vurgulayan Lee Suyeon, travmayla yüzleşmenin zorluğundan incelikle bahsediyor

Uzun soluklu bir çalışmanın ürünü olan bu çizgi roman, sulu boya renkleriyle sıcak bir atmosfer yaratırken duygu dolu hikâyesiyle okura geçmişin yüküne rağmen iyileşmenin her daim mümkün olduğunu yeniden hatırlatıyor