'Sen hiç çiğ damlası gördün mü?” diye sordu

'Gördüm elbette

” 'Çiğ damlası bir gülün üzerinde ne kadar güzel durur, değil mi? Ama o güzelliğin ömrü güneş çıkana kadardır

” Sonra dönüp yürümeye başladı

Çaresiz bir şekilde arkasından bakarken, 'Seni seviyorum!” diye bağırdım

Ya da bağırmadım

Emin değilim

Ama ağzımdan çıkan cümlenin, kalabalığın arasında pembe bir duman gibi onun peşinden gittiğini gördüm

Kahverengi, kırçıllı beresi kalabalığın arasında kaybolana kadar betona çakılmış bir heykel gibi durdum

Bir son nefes gibi ciğerlerimden kopan son cümlemi duyup duymadığından emin değildim ve bunu hiç öğrenemeyeceğimi düşünüyordum

Ama yanılıyordum